ในขณะที่เพื่อนหลายคนจัดงานแต่งงาน ดูมีความสุข มีแต่ีเรื่องราวดีๆ แต่งตัวสวยๆ มีแต่รอยยิ้ม มีแต่ความสดชื่น ขณะเดียวกันนี้ ก็ได้ยินปัญหาของคนที่แต่งงานแล้วบ่นให้ฟังอยู่ทุกวี่วัน แย่งความรักกันบ้าง คนที่มีอยู่มันบังคับบัญชามากบ้าง จู้จี้บ้าง สารพันจะสรรค์กันมาเล่า แล้วยิ่งแก่ตัวไปหนังเหี่ยว ฟันไม่เหลือ มาเจอกันอีกทีจำกันไม่ได้ซะิีงั้น บอก "ตาแก่คนนั้นมันใครหนะ หน้าตาน่าเกลี้ยด" ตึ๊ง! ก็คนที่ย่าแต่งงานด้วยไง จำได้เปล่า "ใช่เหร้อ?..." ไม่เชื่ออีก เป็นงั้นไปความรักระหว่างคนสองคนและการแต่งงาน มันดีจริงหรือนี่? อะกาลิโก อย่างชื่อร้านถ่ายภาพจริงรึ? ทะเลาะกันทีเห็นฟูมฟาย รักกันบางทีลืมคิด ญาติไม่ถูกกันซะนี่ งานล่ม ยิ่งเป็นพ่อเป็นแม่ไป ลูกไม่ได้อย่างใจ ปวดซีหมอง ถึงได้อย่างใจก็ห่วงทุกฝีก้าวกลัวจะเป็นอันตราย แค่คิดตามยังเหนื่อย
ฉันว่าความรักที่ดีที่สุด และดีจริง ก็คือความรักที่มีต่อกันในฐานะเพื่อนผู้มีความสุขมีความทุกข์ รู้อยู่ในใจว่า ร้อนเกินไปเขาก็อยู่ไม่ได้ หนาวเกินไปเขาก็สั่นงั่กๆ ไม่มีอาหารเขาก็หิว ขาดน้ำเขาก็ตาย เริ่มแก่หนังเขาก็เหี่ยว เขาก็ป่วย เขามีความกลัว มีกังวล เหมือนเราเปี๊ยบเลย ลองดุหมาซิ หงอยไปเลย บางทียังไม่ทันตี เอ๋งซะแล้ว นี่มันกลัว มันเจ็บ เจ็บใจเจ็บกาย พอรู้แล้วว่าเหมือนกันทุกชีวิต ก็เริ่มรัก เริ่มสงสาร เริ่มเห็นใจ เรารักตัวเราเช่นไร เขาก็รักตัวเขาเช่นนั้น นี่แหละความรักที่แท้จริง ถ้าเราให้ความรักนี้แก่เพื่อนตัวใหญ่ เพื่อนตัวเล็ก เพื่อนสองขา เพื่อนสี่ขา เพื่อนตัวดำ เพื่อนตัวขาว ได้ มันก็มีแต่ความสุข
แต่งงานแล้วก็รักกันแบบนี้เถอะ ยังไม่แต่งงานก็รักกันแบบนี้เถอะ แล้วจะรู้ว่าความรักที่แท้จริงกับการแต่งงานมันไม่เกี่ยวกันเลย อยู่แบบ 'ไม่สมรส' ก็มีชีวิตที่สุขสมในความรักได้ รักทุกคน รักทุกตัว รักทุกชีวิต รักแบบ อัปปมัญญาเมตตา ความรักไม่มีที่สิ้นสุด Immeasurable Love ชีวิตก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก รักที่ไม่มีหมด *^_^*
No comments:
Post a Comment