จะว่าเชยก็ได้ที่เพิ่งจะเขียนเกี่ยวกับสุวรรณภูมิ คราวที่กลับมาประเทศไทยจากสิงคโปร์จำได้ว่า เป็นวันเปิดใช้สนามบินสุวรรณภูมิวันแรกพอดี วันที่ 28 ก.ย. 2549 ตอนนั้นยังต้องนั่งรถเข็น ยังถามพี่ที่เข็นเลยว่า เมื่อไรสนามบินจะเสร็จคะ พี่ก็ตอบว่า นี่เสร็จแล้ว แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำการคุยของเรา รู้สึกช้ำใจตั้งแต่วันนั้น จนเมื่อวานนี้ได้ไปอีกครั้ง ไม่ต้องนั่งรถเข็นแล้ว ก็รู้ว่าถึงคราวที่จะต้องเขียนถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ที่โฆษณาว่าเป็นความภูมิใจของเราซะแล้ว
ยังจำได้ตอนที่กลับมาประเทศไทยเมื่อปีที่แล้ว มองลงมาเห็นสนามบินใหม่ของเราจากบนฟ้า รู้สึก สนามบินใหม่ ยิ่งใหญ่และสวยจัง แต่พอเครื่องบินลงจอด และได้เห็นพื้น เจี๊ยก! ทำไมเป็นพื้นหินขัด ทำไมใช้พื้นแข็งย้อนยุคขนาดนี้ คนเท้าเจ็บอย่างเราก็หัวใจน้อยๆสลาย ว่าเราจะมีสนามบินพื้นพรมกับเขาบ้างแล้ว ตัวห้อยด้วยความผิดหวังอยู่บนรถเข็น
มาถึงตรงสายพานรอกระเป๋า ก็
ไม่มีการตีเส้นล้อม ให้คนยืนหลังเส้นเพื่อความปลอดภัยและเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเส้นเขียวสักเส้นเลย
พอรถเข็นเริ่มแล่นเข้ามาในตัวสนามบินจริงๆ ก็เห็นถึงความมืดสลัวมัวซัวของภายใน รู้สึกว่า ทำำไมไม่เปิดไฟหน่อย มืดน่ากลัวและหดหู่จัง
แล่นต่อมาก็พบแอร์ต่างดาว รูปร่างประหลาด เกะกะชอบกล และโชคดีนะนี่ ที่ตอนนั้นขอรถเข็น wheelchairไว้ ไม่อย่างนั้น คนเดินด้วยไม้เท้าอย่างฉัน คงเดี้ยงอยู่กลางทางเป็นแน่ ไกลเหลือเกิน น่าจะเป็นกิโลได้ เอาจริงๆไกลก็ไม่ว่าหรอก ใหญ่ก็ต้องไกลเป็นธรรมดา แต่นี่ข้างทางมันก็ มืดสลัว น่ากลัว แถมพื้นยังแข็ง คงต้องเจี๊ยกจ๊าก ไปตลอดทาง
ที่ช็อกอีกคือ เพดานที่เปลือยโป๊ ไม่อายรึไง นึกว่ายังไม่เสร็จ ให้ความรู้สึกเหมือนเดินใต้ทางด่วน หรืออยู่ในที่จอดรถห้าง คนนั่งรถเข็นตัวน้อยก็หัวใจสลาย
ต่อมา อันนี้เด็ดจริง พอเห็นยักษ์ 2ตนแล้ว มองไปข้างหน้า ก็เห็น
ทางลาดใหญ่มาก นำขึ้นไปที่ตรวจคนเข้าเมือง แล้วคิดดู
ทางลาดพื้นหินขัด จะลื่นขนาดไหน แล้วคนพิการจะทำไงนี่ แค่มนุษย์ส้นสูงก็แย่แล้ว มองไปข้างๆ ก็ไม่มีที่เกาะอีก ทางที่เป็นยางสีเหลืองให้คนตาบอดเดินก็ไม่มีเลยสักที่ สร้างสนามบินทั้งที ก็น่าจะทำให้ดี ในหลายๆด้าน
ไปสุวรรณภูมิอีกที คราวนี้เดินปร๋อแล้ว แต่พอเข้าไปข้างในอีกครั้ง ก็อยากจะโดดไปยืนกลางลานแล้วตะโกนสุดเสียงว่า "
เสียดายเงิน!!" ทำไมเอาเงินชาติเรามาทำสนามบินอย่างนี้ อยากลงไปทุบพื้นแล้วตะโกนว่า "มันความเห็นแก่ตัว หรือความบ้า" ทำสนามบินแพงๆแล้วได้ออกมาแบบนี้
ในยุคนี้แล้วจะสร้างสนามบิน ทำไมไม่ทำให้มีจุดเด่นในการประหยัดพลังงาน ปากก็บอกพอเพียง นี่มันขาดๆเกินๆยังไง แล้วจะสร้างสนามบินให้เป็นศูนย์กลางแห่งเอเชีย ทำไมไม่ให้ความสำคัญกับ
ประโยชน์ใช้สอย ทำไมไม่ทำให้
เป็นมิตรต่อผู้พิการ (disability friendly) ทำไมไปเล็งถึงความสวยงามอย่างเดียว เราจะสร้างสนามบินไม่ใช่สร้างโอเปร่าเฮ้าส์
อย่างโอเปร่าเฮ้าส์ที่ออสเตเรีย เคยเรียนมาว่า ถ้าดูตาม Project Management แล้วถือว่าล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง เพราะงบก็บานปลาย เสร็จก็ไม่ตามกำหนด แต่ถ้าดูว่า มันกลายเป็นสถานที่ที่ดึงดูดนักท่องเที่ยว และกลายเป็นจุดเด่นของออสเตเรียแล้ว ก็ถือได้ว่าประสบความสำเร็จที่ได้สร้างมา
แต่นี่เราจะสร้างสนามบินที่ดีระดับโลก ระดับภูมิภาค ไม่ใช่สร้างโรงละครอย่างโอเปร่าเฮ้าส์ หรือตึกทุเรียนที่สิงคโปร์ ต้องคำนึงถึงทั้ง
การออกแบบ การใช้พลังงาน การใช้สอย และความปลอดภัย ฉันว่าเขาไม่ได้คิดนอกกรอบ แต่
คิดผิด สนามบินที่ให้ความรู้สึกเหมือนเดินใต้ทางด่วน สนามบินร้อนๆ สนามบินที่มืดแต่ใช้ไฟมากที่สุด สนามบินที่ร้าว มันช้ำใจ
แล้วทางเข้าประตูหมุนๆ หรือ revolving door นี่ จะทำมาทำไม ไม่มีใครเขาใช้กันแล้ว... เข้าก็ไม่สะดวก
แล้วมีเก้าอี้ให้นั่งก็ทำ
แข็งก้นอีก ทำนิ่มๆแบบปรกติหน่อยไม่ได้หรือ
เมื่อตั้งสติได้แล้ว ก็จะขอชี้จุดบกพร่องที่ควรได้รับการปรับปรุง ที่พบเมื่อวานนี้ ดังต่อไปนี้
มีประตูแต่ก็เอาเก้าอี้ไปตั้ง ไม่ให้ใช้
ป้ายบอกทิศทางที่เอากระดาษมาปิดแก้ไขอย่างบ้านๆ (เขาปิดรถไฟไว้ เพราะยังสร้างไม่เสร็จ)
สนามบินซะสวย ทำไมไม่สร้างโต๊ะพนักงานรักษาความปลอดภัยให้ดูเรียบร้อยหน่อย มีโต๊ะไม้บ้านๆมาวาง อย่างกับโต๊ะคุณครูตอนสมัยประถมนู้น
โทรศัพท์อัจฉริยะ เพิ่งเคยเห็นคีย์บอร์ดเหล็กเป็นครั้งแรก เสียคงแพงน่าดู แล้วทำอักษรเบลซักหน่อยได้ไหมนี่
พื้นมีฝาท่ออะไรไม่รู้ ยังกะ
ฟุตบาท
แถมมีหลุม
ตรงส่วนขายอาหาร ด้านที่หันออกทางเดิน มีสายไฟรุงรัง ดูอันตรายอยู่ด้วย
กระเป๋าวางได้ อย่างไม่ต้องมีคนดูแล ช่วงที่มีวางระเบิด ตอนนั้นที่ดอนเมืองก็เข้มงวดกันดี ตอนนี้ไหงละเลย ไม่มีประกาศเลยว่าอย่าวางกระเป๋าโดยไม่มีคนเฝ้า และมีบางจุดด้วยที่วางของไว้เฉยเลย ถ้ามีคนเอาของอันตรายมาวางเนียนๆ ใครจะรู้ จริงๆถ่ายรูปมาด้วย แต่ไม่อยากเอาขึ้น กลัวจะเกิดจริง
เมื่อวานไปตรงขาออก ไม่รู้ทำไม ตรงแถวโซนEทั้งโซน จนถึงที่จะลงมาบันไดเลื่อน มันเหม็นๆ เหมือนอึอึ๊ อายเขาจริง
สะพานข้ามไปอาคารจอดรถ ไม่รู้ออกแบบยังไง รถเข็นไปแล้วล้อติดร่อง ไปต่อไม่ได้
กลุ่มผู้เคราะห์ร้าย ล้อตกร่อง อีกราย
แล้วยังสามารถเก็บกักน้ำได้อีกต่างหาก มืดๆ น้ำขัง ไม่มีคนมาถู อันตรายนะนี่
รูปปั้นอย่างนี้ที่ ติดอยู่ข้างทางหลวง แถวสุวรรณภูมิ มีทำไม เปลืองไหมนี่ ตัวนึงคงแพงไม่น้อย
แล้วตอนกลางคืน รูปปั้นนั้นก็สามารถมองเห็นได้เป็นแบบนี้ จะเห็นก็เมื่อแล่นมาใกล้แล้วเท่านั้น อยู่ดีๆก็มีตัวอะไรไม่รู้โผล่มาข้างทาง หลอนจริงๆ ยิ่งกลัวๆอยู่
*****
สนามบินปรกติแบบนี้ ดูสบายกว่าไหม (จุดรอขึ้นเครื่องของสนามบินแชงกิ สิงคโปร์)
ฟุตบาทแถวสำโรง ขรุขระ มีท่อ เสริมด้วยป้ายโฆษณา
ฟุตบาทแถวสำโรง มอเตอร์ไซค์ก็แล่น แต่ขนาดมอเตอร์ไซค์ยังหลบฟุตบาท
ฟุตบาทแถวสำโรง แถวนี้มีท่อหลายแบบมาก แล้วทำไมถังขยะพิษมันเยอะจัง
ฟุตบาทข้างโรงเรียนสวนกุหลาบ น้องๆต้องใช้วิชาตัวเบา หลังเลิกเรียน
ฟุตบาทที่ถนนวิทยุ ดูเหมือนจะดี แต่เด้งขึ้นเด้งลงเก่ง และจะมีกับดักน้ำสกปรกเวลาฝนตก
จะว่าเชยก็ได้ที่เพิ่งจะเขียนเกี่ยวกับสุวรรณภูมิ คราวที่กลับมาประเทศไทยจากสิงคโปร์จำได้ว่า เป็นวันเปิดใช้สนามบินสุวรรณภูมิวันแรกพอดี วันที่ 28 ก.ย. 2549 ตอนนั้นยังต้องนั่งรถเข็น ยังถามพี่ที่เข็นเลยว่า เมื่อไรสนามบินจะเสร็จคะ พี่ก็ตอบว่า นี่เสร็จแล้ว แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำการคุยของเรา รู้สึกช้ำใจตั้งแต่วันนั้น จนเมื่อวานนี้ได้ไปอีกครั้ง ไม่ต้องนั่งรถเข็นแล้ว ก็รู้ว่าถึงคราวที่จะต้องเขียนถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ที่โฆษณาว่าเป็นความภูมิใจของเราซะแล้ว
ยังจำได้ตอนที่กลับมาประเทศไทยเมื่อปีที่แล้ว มองลงมาเห็นสนามบินใหม่ของเราจากบนฟ้า รู้สึก สนามบินใหม่ ยิ่งใหญ่และสวยจัง แต่พอเครื่องบินลงจอด และได้เห็นพื้น เจี๊ยก! ทำไมเป็นพื้นหินขัด ทำไมใช้พื้นแข็งย้อนยุคขนาดนี้ คนเท้าเจ็บอย่างเราก็หัวใจน้อยๆสลาย ว่าเราจะมีสนามบินพื้นพรมกับเขาบ้างแล้ว ตัวห้อยด้วยความผิดหวังอยู่บนรถเข็น
มาถึงตรงสายพานรอกระเป๋า ก็ไม่มีการตีเส้นล้อม ให้คนยืนหลังเส้นเพื่อความปลอดภัยและเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเส้นเขียวสักเส้นเลย
พอรถเข็นเริ่มแล่นเข้ามาในตัวสนามบินจริงๆ ก็เห็นถึงความมืดสลัวมัวซัวของภายใน รู้สึกว่า ทำำไมไม่เปิดไฟหน่อย มืดน่ากลัวและหดหู่จัง
แล่นต่อมาก็พบแอร์ต่างดาว รูปร่างประหลาด เกะกะชอบกล และโชคดีนะนี่ ที่ตอนนั้นขอรถเข็น wheelchairไว้ ไม่อย่างนั้น คนเดินด้วยไม้เท้าอย่างฉัน คงเดี้ยงอยู่กลางทางเป็นแน่ ไกลเหลือเกิน น่าจะเป็นกิโลได้ เอาจริงๆไกลก็ไม่ว่าหรอก ใหญ่ก็ต้องไกลเป็นธรรมดา แต่นี่ข้างทางมันก็ มืดสลัว น่ากลัว แถมพื้นยังแข็ง คงต้องเจี๊ยกจ๊าก ไปตลอดทาง
ที่ช็อกอีกคือ เพดานที่เปลือยโป๊ ไม่อายรึไง นึกว่ายังไม่เสร็จ ให้ความรู้สึกเหมือนเดินใต้ทางด่วน หรืออยู่ในที่จอดรถห้าง คนนั่งรถเข็นตัวน้อยก็หัวใจสลาย
แล้วทางเข้าประตูหมุนๆ หรือ revolving door นี่ จะทำมาทำไม ไม่มีใครเขาใช้กันแล้ว... เข้าก็ไม่สะดวก
แล้วมีเก้าอี้ให้นั่งก็ทำแข็งก้นอีก ทำนิ่มๆแบบปรกติหน่อยไม่ได้หรือ
มีประตูแต่ก็เอาเก้าอี้ไปตั้ง ไม่ให้ใช้
ป้ายบอกทิศทางที่เอากระดาษมาปิดแก้ไขอย่างบ้านๆ (เขาปิดรถไฟไว้ เพราะยังสร้างไม่เสร็จ)
สนามบินซะสวย ทำไมไม่สร้างโต๊ะพนักงานรักษาความปลอดภัยให้ดูเรียบร้อยหน่อย มีโต๊ะไม้บ้านๆมาวาง อย่างกับโต๊ะคุณครูตอนสมัยประถมนู้น
โทรศัพท์อัจฉริยะ เพิ่งเคยเห็นคีย์บอร์ดเหล็กเป็นครั้งแรก เสียคงแพงน่าดู แล้วทำอักษรเบลซักหน่อยได้ไหมนี่
แถมมีหลุม
ตรงส่วนขายอาหาร ด้านที่หันออกทางเดิน มีสายไฟรุงรัง ดูอันตรายอยู่ด้วย
กระเป๋าวางได้ อย่างไม่ต้องมีคนดูแล ช่วงที่มีวางระเบิด ตอนนั้นที่ดอนเมืองก็เข้มงวดกันดี ตอนนี้ไหงละเลย ไม่มีประกาศเลยว่าอย่าวางกระเป๋าโดยไม่มีคนเฝ้า และมีบางจุดด้วยที่วางของไว้เฉยเลย ถ้ามีคนเอาของอันตรายมาวางเนียนๆ ใครจะรู้ จริงๆถ่ายรูปมาด้วย แต่ไม่อยากเอาขึ้น กลัวจะเกิดจริง
เมื่อวานไปตรงขาออก ไม่รู้ทำไม ตรงแถวโซนEทั้งโซน จนถึงที่จะลงมาบันไดเลื่อน มันเหม็นๆ เหมือนอึอึ๊ อายเขาจริง
สะพานข้ามไปอาคารจอดรถ ไม่รู้ออกแบบยังไง รถเข็นไปแล้วล้อติดร่อง ไปต่อไม่ได้
กลุ่มผู้เคราะห์ร้าย ล้อตกร่อง อีกราย
แล้วยังสามารถเก็บกักน้ำได้อีกต่างหาก มืดๆ น้ำขัง ไม่มีคนมาถู อันตรายนะนี่
รูปปั้นอย่างนี้ที่ ติดอยู่ข้างทางหลวง แถวสุวรรณภูมิ มีทำไม เปลืองไหมนี่ ตัวนึงคงแพงไม่น้อย
แล้วตอนกลางคืน รูปปั้นนั้นก็สามารถมองเห็นได้เป็นแบบนี้ จะเห็นก็เมื่อแล่นมาใกล้แล้วเท่านั้น อยู่ดีๆก็มีตัวอะไรไม่รู้โผล่มาข้างทาง หลอนจริงๆ ยิ่งกลัวๆอยู่
สนามบินปรกติแบบนี้ ดูสบายกว่าไหม (จุดรอขึ้นเครื่องของสนามบินแชงกิ สิงคโปร์)
เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2550 ที่ผ่านมา ผู้ว่ากรุงเทพมหานคร นายอภิรักษ์ โกษะโยธิน ร่วมกับ สมาคมคนพิการ สำนักงานองค์การคนพิการสากลประจำภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก (Disabled Peoples' International Asia-Pacific Region หรือ DPI Asia-Pacific) สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) สยามซีแพค บล็อค และหน่วยงายอื่นๆ พาคนพิการตรวจสอบ ฟุตบาทถนนราชดำริ ในโครงการ “ปรับปรุงทางเท้าริมถนนราชดำริให้คนพิการเข้าถึงและใช้ประโยชน์ได้” โดยจะปรับปรุงตั้งแต่แยกราชประสงค์ถึงสวนลุมพินี เป็นระยะทางประมาณ 1.5 กิโลเมตร
สำหรับปัญหาที่สำรวจพบในวันนั้นคือ
ชาวเวียงฝาง ฮ่วมใจ๋ ไปกาด หิ้วถุงผ้า ฮ่วมฮักษาสิ่งแวดล้อม
ทีมนักฟิสิกส์ จากมหาวิทยาลัยเซนท์แอนดรูส์ (The university of St Andrews) ในสก็อตแลนด์ สามารถสร้าง "ปรากฏการณ์ลอยได้อย่างเหลือเชื่อ" หรือ "incredible levitation effects"
อัจฉริยะสร้างได้ : เคล็ดลับพัฒนาอัจฉริยภาพ 8 ด้าน เพื่อก้าวสู่ความเป็นอัจฉริยะ
May all sentient beings have happiness and its causes.
May all sentient beings be free of suffering and its causes.
May all sentient beings not be separated from sorrowless bliss.
May all sentient beings abide in equanimity, free of bias, attachment and anger.
